Er waren gelukkige kinderjaren en moeilijke momenten in de tienerjaren. Er was de zoektocht naar wat ik wilde studeren en het moeilijke pad om dat ook te doen. De ontgoocheling wanneer dit niet lukte en het zelfvertrouwen dat verdween ... en tegelijk doorheen dit alles was er steeds één rode draad, was er één grote houvast ... de liefde voor de paarden, de passie van het paardrijden. Ik moet een jaar of tien geweest zijn toen ik hiermee begon.
Ik kocht mijn eerste paard toen ik de grote stap van studeren naar werken maakte. Ik ben Duke nog steeds dankbaar voor de grote lessen die hij me leerde. Gaandeweg leerde ik hoe een paard mijn innerlijke wereld spiegelde, kwam ik terug dichter bij mezelf. Tegen alle logica in kocht ik mijn tweede paard, Picador, al toen ik 26 jaar was, een veulen dat geboren was op de manege, een hengstje waar ik potentieel in zag en een connectie mee had. Ondertussen waren er hier en daar signalen dat mijn gezondheid niet optimaal was. En toch ... ze trokken niet mijn volle aandacht, ze slopen mijn leven stilletjes binnen en ik werd ze gewoon. Zoals die keer, tijdens een yogaoefening met mijn moeder; ik de evenwichtsoefeningen niet kon doen. Ik was ook heel vaak moe en had soms last van duizeligheid en onscherp zicht, ... Achteraf gezien was ook het ongeval, toen ik 25 jaar was, veroorzaakt door een plotse, hevige vertigo (dit is een ander woord voor draaiduizeligheid, n.v.d.r.), wellicht te wijten aan MS. Maar het was uiteindelijk een val van mijn paard in augustus 2020 die leidde tot de diagnose.
